Gisteravond zag ik bij Eva Jinek een mooie aflevering over AI en de impact hiervan op ons leven en werken. Zowel de positieve als de negatieve aspecten ervan. Toch bekroop mij weer het gevoel dat we nog steeds niet nadenken over hoe we werk als onderdeel van ons leven kunne herdefiniëren. Want AI vraagt ons toch vooral ook te bedenken hoe we weer mens kunnen zijn. De angst om banen te verliezen is zeker ongegrond, want waar banen verdwijnen ontstaan weer nieuwe banen (zie ook WEF rapport). En werk is voor ons absoluut een onderdeel van onze sociale identiteit en zingeving in het leven. Maar waarom houden we zo vast aan werk zoals we het kennen? Waarom pakken we nu niet de kans om, met de komst van AI, te gaan nadenken over betekenisvol werk? Want als we het goed doen brengt AI ons ook veel welvaart. Dus zullen we dan die welvaart eerlijk gaan verdelen zodat we allemaal een basis hebben om te wonen, gezond te leven en te blijven leren? En niet om alleen maar te zorgen dat we onze banen kunnen veiligstellen?
Het is echt tijd om na te denken over belasting heffen over AI en niet alleen maar over het werk dat wij als mens doen. We staan voor een grote uitdaging en een enorme kans, maar zullen we dan echt durven dromen, durven verbeelden en bepalen hoe wij werken in willen richten voor de komende generaties. Met meer betekenis, minder vervuilend en vanuit overvloed en niet uit angst. Denk en doe je mee?
